Drukke dagen

Helloooo!!

Afgelopen 2 dagen zijn we aan de slag geweest in het health center. Het is een komen en gaan van mensen. Klein, groot, dik, dun, oud en jong. Sommige mensen komen op de eerste hulp voor een injectie voor diabetes, anderen zijn uitgedroogd, sommige hebben ontstoken wonden en andere hebben een ongeluk gehad.

Donderdag was het erg rustig, de 2 baby's die dinsdag avond geboren waren zijn naar huis gegaan. Helaas geen nieuwe baby's geboren dus op de kraamafdeling was er niks te doen. Sommige momenten is er niemand op de eerste hulp en soms komen er meerdere mensen compleet uitgedroogd aan. Vaak krijgen zij een infuus en worden daarna doorgestuurd naar een groter ziekenhuis verderop. Dit wordt gratis gedaan met een ambulance, zodat het toegankelijk is voor iedereen. Ongeacht of je nu rijk bent of arm. 

Vrijdag was een soortgelijke dag als donderdag. Rustig en geen baby's! Vrijdag ochtend is onze docent Hans weer naar huis gegaan. 

Vandaag was het een spannende dag, want er moesten meer dan 60 jongetjes in de leeftijd van 10-15 besneden worden.. Ons was verteld dat wij dit ook mochten uitvoeren etc.. In eerste instantie leek me dit helemaal niks, hoe moest ik dit gaan doen en als het mis zou gaan zou iemand misschien wel voor de rest van zijn leven verminkt zijn aan zijn geslachtsdeel. 

Bij aankomst vanmorgen bij het ziekenhuis zaten er al tientallen jongetjes te giechelen en nerveus te wezen op de bankjes in de wachtkamer en buiten. Omringd door moeders en oma's die ze daar gebracht hadden. Veel van deze jongetjes hebben een eind moeten reizen omdat zij uit de bergen hierheen moesten komen. Sommige waren echt al flinke jongetjes en anderen leken pas net te komen kijken, echt een enorm verschil.

Er werden in twee ruimtes besnijdenissen gedaan. Ik zal jullie verdere details besparen, maar dit was echt een gebeurtenis die deze jongens niet snel zouden vergeten. Ze werden gelukkig verdoofd, al heeft dit bij de een een betere werking dan bij de ander. Het verschilde ook erg of iemand veel pijn aangaf, sommige huilen, sommige schreeuwde, sommige gaven geen kik.

Ik was blij dat ik hier bij mocht zijn en een aantal handelingen heb mogen doen, nadat ik al mijn moed bij elkaar had geraapt. Ik vond het erg fijn om de jongetjes te steunen, af te lijden en te troosten. Als ik vroeg of ze mijn hand wilde vasthouden zeiden ze allemaal gelijk nee, maar als ik een hand pakte grepen ze zich maar al te goed vast. Na de handeling heb ik ze meestal een snoepje gegeven die ik in mijn tas had zitten. Die namen ze ook allemaal aan.

Zo zie je nog eens wat aan de andere kant van de wereld.. Wat een belevenis en wat een respect heb ik voor iedereen die dit moet ondergaan. 

Bedankt voor het lezen en see you soon!

Liefs van mij xxx